In interviews zegt Thomas Roosenboom dat hij zich bij het schrijven van zijn nieuwe roman, Zoete mond, wat meer door gevoel en intuïtie heeft laten leiden en wat minder door een minutieus vooraf opgestelde plan. Wat bijvoorbeeld bij Publieke werken en De nieuwe man wel het geval was. Misschien dat die andere werkwijze zijn nieuwe roman toch wat minder maakt dan de vorige. Ik herinner me van die twee genoemde romans dat de strak gecomponeerde verhaallijnen me dwars door het boek trokken. Bij lezing van Zoete mond miste ik het leidende handje toch een beetje. Het conflict tussen de licht autistische dierenarts en de uitbundige excentriekeling Jan de Loper komt ook niet echt tot een hevige climax, vind ik. Terwijl ik het geloop van de wereldvreemde dierenarts achter een witte walvis aan, niet zo goed kan plaatsen. Ik heb wel weer genoten van Roosenbooms stijl; wat minder archaïsch, maar wel weer een proeve van buitengewone taalbeheersing. Het gedoe van die twee schlemielige, wat kinderachtige hoofdpersonen, heeft me minder geboeid dan de gebeurtenissen in eerdere romans van Roosenboom.
Een sterfgeval in de familie van James Agee (1909-1955) verscheen twee jaar na zijn dood. En eigenlijk had het nog niet kunnen verschijnen want de roman was nog niet af. De toenmalige uitgever heeft zelfs een versie gepubliceerd die, zo bleek na een reconstructie in 2002, sterk afweek van wat Agee had willen publicereb. Alsnog is door de Universiteit van Tennessee een restauratie gemaakt die waarschijnlijk veel dichter bij het bedoelde werk staat. Die versie is nu in het Nederlands vertaald. Een boek vol prachtige zinnen, in een traagheid die je tegenwoordig niet meer tegenkomt. Die in ons jachtige leven misschien ook niet meer kan. Agee rekt uit en rekt uit, stelt de gebeurtenis waarvan we weten dat die gaat plaatsvinden - het sterven van de vader - almaar uit. Als vanzelf wordt de lezer dan naar de details getrokken van de dialogen, van de kleine handelingen van de personages, hoe ze een kopje thee zetten bijvoorbeeld of een bed opmaken. Daardoor lijkt de roman, die heel goed te lezen is ook al ontbreken er waarschijnlijk delen, soms wel op een oefening in schrijfkunst. Vooral de proloog en de eerste hoofdstukken zijn pareltjes geworden. Voor wie houdt van zinnen als deze: "Overtroefd door de triomfkreten van kinderen, die als stromen vuur de duisternis doorsneden, schurken de stemmen van mannen en vrouwen op hun veranda's monter langs elkaar (...)" Alhoewel er meer perspectieven zijn, wordt het verhaal van de vader die een auto-ongeluk krijgt vooral verteld vanuit het gezichtspunt van het jonge zoontje. Diens relatie met vader krijgt zo de meeste aandacht, hoewel Agee ook het geloof als al dan niet terechte reddingsboei tot thema heeft gemaakt.
